Een nieuw hoofdstuk in mijn carrière, maar niet simpelweg.
In het midden van een media-storm met de titel de burn-outpandemie schrijven over een burn-out? Durf ik? Zou ik? Nee. Ik noem het geen burn-out. Ik hoef geen label. En al zeker niet één die letterlijk vertaald wordt als opgebrand. Ik voel met niet opgebrand. Misschien wat vermoeid en misschien wat gefrustreerd, maar is niet elke jonge ouder met een druk gezinsleven en een full-time job na -tig corona-quarantaines dat? JA!
Over wat schrijf ik dan wel? Mijn eigen persoonlijke verhaal. Een verhaal die weliswaar in veel verschillende variaties en versies wordt verteld, gepodcast, geblogd, ... dat wel. Velen zullen zich herkennen of hadden het er zelf eerder al over. Ons maatschappelijk systeem lijkt te falen, het is doorgeslagen... Net zoals zovele eerdere episodes in onze voorgeschiedenis is de heersende maatschappelijke organisatie een polarisatie van zichzelf geworden en zal het tij keren. Deze beweging zet zich nu ten volle in. Dat is te merken in de media, de economie, de heersende ontevredenheid, de stress, maar ook aan de jonge generatie die steeds luider andere stemmen doet opgaan, assertiever wordt, de bendes jonge 30'ers en 40'ers die plots ondernemer worden, freelancers die vrijheid in al zijn vormen proberen te coachen, verkopen, ... en blijkbaar is er een markt voor. Dit alles heb ik ontdekt & doorleefd in de afgelopen maanden. Maanden waarbij ik zelf even de pauzeknop heb ingedrukt van mijn job als psycholoog in dienstverband. Tijd om stil te vallen, te voelen, te denken, te ervaren, te proeven en te bezinnen.
Tientallen podcasts beluisteren, blogs lezen, ondernemers observeren, ... en allen promoten ze min of meer hetzelfde : kies voor jezelf, kies voor vrijheid. Het heeft me doen inzien. Het klonk als muziek in mijn oren. Zeker en vast stel ik het me idyllischer voor dan het mogelijks zal zijn, maar ik kan mijn eigen leven ook anders organiseren. Ik kan best kiezen wanneer ik naar mijn werk vertrek en er terug van thuis kom, ik kan ook best kiezen dat ik zelf mijn kinderen naar school breng en ga halen, ik kan best zelf kiezen dat ik die vakantiedagen nu toch echt op dat moment zal nemen, ik kan kiezen om mijn werk uit te voeren op een plek waar ik naartoe kan fietsen of een wandeling kan maken over de middag, ik kan kiezen om me te omringen met mensen met gelijkaardige visies, ik kan kiezen voor een werkplek zonder conflict, ik kan kiezen voor een omgeving die bij me past, ... Er is keuze en ik mag die keuzes zelf maken!
Maar hoe kom je van dat schuldgevoel af? Het inzicht - keuzes te mogen maken - is er al, maar hoe bevrijd je jezelf van die innerlijke stemmen - "Ga toch werken! Denk je er nu nog over na? Doe niet moeilijk en neem je 'gewone' leven terug op! Je laat je collega's/patiënten in de steek! Je bent egoïstisch! Je bent aan het dromen! ...".
En uiterlijke stemmen - "Dat zijn gevaarlijke keuzes. Heb je al beslist? Wanneer ga je beslissen? Wanneer ga je terug werken?".
Wat heb ik van deze stemmen geleerd? Het goede antwoord is er niet. Je wilt je tijd nemen, maar ook niet besluiteloos blijven. Je wilt werken, maar hebt ook wensen en verlangens die hierin moeten passen. Je wilt alle opties grondig bekijken, maar zekerheid is er nooit. Veel tegenstrijdigheden en ondanks een zekere keuze voor meer vrijheid en beslissingsrecht, zal er veel onzekerheid achterblijven.
Het proces dat ik zonet beschreef, zal nog een tijdje mijn eigen proces blijven maar is tegelijkertijd het proces waarmee cliënten zich ook aandienen in therapie. Een zoektocht, een innerlijke strijd, een vastgeroest patroon, een proberen uitbreken, keuzestress, een hoofd versus hart, hinderende gedachten, sluimerende emoties,...
Zelf bezig zijn met mijn traject geeft me momenteel opnieuw of nog méér goesting om psychotherapeutisch aan de slag te gaan. Een eigen praktijk - een Verbindingspunt van mijn eigen leven met dat van cliënten, een Verbindingspunt tussen kennis en motivatie, een Verbindingspunt tussen hoofd en hart - is de logische volgende stap.
Ik hoop anderen hiermee te inspireren en erkennen, te stimuleren en te durven-doen.
Céline